Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Την τυχη μου την κλουβια

Αυτή η έμφυτη μαλάκυνση όσων γράφουν στο ίντερνετ (άρα ανήκω και εγώ σε αυτούς, ε?) δεν παύει να με εκπλήσσει (δεν ανήκω, εγώ έχω την πιο όμορφη γάτα του κόσμου).
Γιατί όταν ένα απελπισμένο κοριτσάκι ψάχνει τρόπους να κάνει λιγότερο επώδυνη και συντομότερη τη 'raining blood' φάση του μήνα που του σφάζει τη μέση, την κοιλιά και τα νεύρα, είναι απλώς σκληρό να χρειάζεται να βλέπει τι γράφει η κάθε καθυστερημένη που δεν έχει άλλη δουλειά εκτός απ' το να δοκιμάζει ματζούνια και χορταράκια για να δει τι κάνουν.
Να πω βέβαια ότι η απελπισία μου κάθε φορά είναι τέτοια που κάθε μήνα ξαναψάχνω μάταια τρόπους να γλιτώσω από την εκδίκηση της αιμοβόρας μητέρας φύσης. Και πέφτω σε σελίδες με 894 είδη τσαγιών και βοτάνων (κινέζικων και μη) τα οποία έχουν αποτέλεσμα σε 6, 8 ή δεν-ξέρω-και-γω-πόσους μήνες. Το ένα βότανο δεν κάνει για όσους έχουν πρόβλημα στην καρδιά, το άλλο είναι για την εμμηνόπαυση κλπ. On top of that, προτεινόμενη λύση είναι και ο βελονισμός, για όνομα της γάτας μου δηλαδή! Σε πόσο βαθύ τέλμα είναι βυθισμένο το αργοκίνητο μυαλό σου χρυσή μου?
Το μόνο καλό σήμερα ανάμεσα σε κράμπες και νοητικά στερημένες πωλήτριες σάντουϊτς είναι ότι έφερα σχολείο το μωβ χαριτωμένο θυμιατό που αγόρασα χθες. Έκανε θραύση πιστεύω. Όλα τα χει το χρώμα, την τσαχπινιά, τη λειτουργικότητα... Είναι πλέον όχι απλό τασάκι, είναι ένα μέσο να προστετεύω το όμορφο γκρίζο της πόλης μας! Όταν έχει μέσα στάχτες μπορεί κανείς να το κλείσει (είναι και κλιματιζόμενο, έχει τρυπίτσες πανω) και να ψάξει για το πλησιέστερο παρτέρι/γλάστρα/παντός είδους φυτό και να αδειάσει εκεί το περιεχόμενο του θυμιατού!
Ας ενωθούμε όλοι μαζί για μια γκρίζα πόλη, μια πόλη για μας!
Φιλάκια παντού, απανταχού ανοικολόγοι!
ΓΑΤΑ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΗ.

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ανθρωποι... Βασικα οχι μονο

Πάντα μου άρεσε η ιδέα να έχω μπλογκ (καλά, όχι και από κούνιας, μην το παρατραβάμε) αλλά ποτέ δεν ήξερα τι να γράφω εκεί.
Ούτε τώρα ξέρω βέβαια...
Οπότε εγώ γράφει ότι θέλει, όπως θέλει όποτε θέλει.
Εγώ δεν είναι κανείς αλλά αυτό όχι έχει σημασία.
Τελοσπάντων, αυτό που μου γυάλισε σήμερα ήταν μια ομάδα από αντικοινωνικά/ενοχικά/καλά, κάποια απλώς έπλητταν, άτομα.
Είναι απίστευτο το μέγεθος της ηλιθιότητας, της ανασφάλειας και της ενοχής που κουβαλάτε εσείς οι άνθρωποι. Ανακάλυψα μια σελίδα με ομαδικές εξομολογήσεις όπου βρίσκει κανεις από δηλώσεις παρθενιάς μέχρι αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια κλπ...
Έτσι άφησα και γω το στίγμα μου εκεί με την τσαχπινιά που με διακρίνει: http://grouphug.us/confessions/315356766 ...
Γιατί ως γνωστόν, μια  72χρονη κυρία που έχει απωθημένο την εγγονή της αδερφής της ενδιαφέρει το κοινό περισσότερο από ιστορίες για τρακαρισμένα αμάξια και κοινές σχέσεις. Αποφάσισα να εμπλουτίζω το μουντό τους κόσμο πιο συχνά από δω και πέρα.
Τώρα που λέμε σχέσεις (δηλαδή εγώ λεει), έχω μια αξιοζήλευτη σχέση με τη γάτα μου. Είναι πανέμορφη και χαριτωμένη και είναι καλύτερη απ' όσο θα είσαι εσύ ποτε.
Ξέρεις ότι σ' αρέσει να σε προσβάλλω, μην κάνεις τη δύσκολη, σκροφίτσα.